La Festa 3 – Finisegle

La Festa 3- Finisegle

Robèrt Lafont

“Lo romancièr se passeja en ivèrn a Venécia. Un remenbre d’enfança e 1’esplandor deserta de Ia vila tornan dobrir en el una ferida d’infinit que se’n deu desliurar sus quauqu’un mai, sus un èsser fictiu. Amièlh farà 1’afar. Amièlh Ribièra, lo segond ròtle de la Fèsta, lo jove doble de Joan Ventenac, vendrà aicí lo personatge principal de Finisègle, Lo tresen tòm (e epilòg ?) d’aquela Fèsta que s’acabava sul Larzac prèp de vint ans mai lèu… Joan Ventenac es mòrt. Amièlh sarra la seissantena, es totjorn editor, a Paris, ont agacha amb destacament se bolegar lo microcòsme ont viu.
La linha mèstra del raconte es policièra. S’acaran, sus fons de guèrra del Golf, una chorma de “Levantins” e una inquietanta polícia, amb Amièlh al mitan, buta e enjòc fortuït de logicas destimborladas. Un roman policièr se deu pas resumir, mas se pòt dire, sens revelar res, que la clau de 1’enigma, aquò’s lo void. Al còr d’aquel embolh caup ça que la un libre dins lo libre, un tèxt sul void e lo nonrés, manifèst terrorista del desesper escrit per una jove marginala qu’Amièlh, per complasença, albèrga dins un ostal sieu de banlèga.
Lo romancièr declina las variacions del void e de 1’espaci, que son tanben la clau de vòuta de son edifici, a 1’image d’aquel centre de gravitat ipotetic que Chico, un jove Italian suicidari e “baug d’espaci”, plaça en un punt definit dins lo cèl de Florença. A 1’image encara d’aquel punt fòra-quadre que designa per son agach un personatge dei Caracci e qu’es benlèu abséncia de pintre o d’agachaire.
Car Finisègle es tanben una reflexion sur 1’art, 1’agach e la pintura. Lo roman afilha França e Itália e nos fa penetrar en etnològ dins un mitan d’estetas que lo culte de la Beutat a renduts inaptes a viure. L’apariatge s’encarna dins la ligason de François, jove cosin d’Amièlh (encara un doble), amb Donatella, la bèla pintra florentina dels apasts madurs, e lo roman s’adreiça a Paolo, amic venecian de l’autor e dedicatari del libre.
Roman europèu donc, mas tanben dins un sens mai naut : Finisègle nos prepausa una soscada sus 1’òme problematic qu’es cada Occidental, vivent dins una civilisacion que se sap mortala e sómia de se reviscolar en plena descasença : metafòra veneciana de nòstre enfonzament.
Totas questions que s’entremesclan, levadas pel raconte amb un sens del contrapunt e de las perspectivas, a 1’infinit multiplicadas, que ja encantava la Fèsta. La narracion se descabestra e buta Finisègle dins sa pojada a tota vela cap a la malemparada finala e la “mòrt a Venécia”. Mas dessenha a 1’encòp un itinerari de viatge que de París a Venécia o Florença s’endarrièra en Avinhon o en Aupilhas dins una mena de “remonta”, de retorn a las fonts de 1’enfaça. Fèsta del carnaval es aquel Finisègle, fèsta ivernenca, fèsta sens causa e masqueta sus nòstre void.” Jean-Claude Forêt