L’an que ven d’onte ven

Dempuèi Sola Deitas ( 1962 , Grand prèmi de las letras occitanas  ), Joan Larzac persièc son dialòg amb un Dieu que se cala.

E dempuèi L’Estrangièr del dedins (1968, Prèmi Antigona), recèrca dusca en fòra de las frontièras  la responsa finala d’una Istòria que condemna encara son pòble al muditge.

Donèt vam al sector literari de l’Institut d’Estudis Occitan e fondèt 4 Vertats. Mas paradoxalament, pendent trenta ans, a fauta d’editor, fins a la  publicacion per Letras d’òc en 2019 de Se rauqueja ma votz, acomolèt los inediches. Rejonhent los ressons de la pus recenta actualitat dramatica, fan la matèria d’aquel novèl recuèlh :  Larzac n’apèla  del present tant als companhs semenats sus sa rota coma a l’avenidor qu’aparten pas qu’a Dieu.