Arbres d’Òc e de pertot “Acacià”
Autres còps, i aviá tant de fèstas coma de sasons e tant de sasons coma de fruchas : la sason de las cirieisas, la sason de las prunas, la sason de las pomas…
E quò era una vertadièra fèsta. Un gost perdut dempuèi un an que tornàvem trobar. Qui se soven dau plaser de la prumièra presseja madura, sucrada e jutosa entre lenga e palais, au temps que las pressejas avián nonmàs lur sason e pas mai ? Faliá un an per tornar trobar queu gost fin e rare. Aurá, las pressejas an pus de gost e ne’n trobam sieis mes de l’an. Onte es lo plaser, onte es la fèsta ? Qui se sent enquera lo cur en jòia de tornar trobar, au moment dau prumièr niu d’auseu e dau tot prumier botareu perdut coma per azard au bòrd d’un chamin, la prumièra frucha de l’annada : la cirieisa roja espelida, gotilha de sang o pèira preciosa dins la fuelha verda ?
Segur, las cirieisas, quo es pas enquera coma las pomas, freschas tota l’annada, jamai fruncidas mas jamai saborosas pasmai, ni coma las pressejas que, a l’espiciariá, nos monstran, tota una meitat de l’annada, lur peu uflada d’aiga. Non, las cirieisas an enquera lur sason. An pas enquera trobat lo mejan de ne’n aver de freschas tota l’annada. Mas enfin, si ne’n voletz, ne’n trobaretz ben, en bóitia o congeladas…E parlam pas de l’irantge. Paubre irantge que fasiá autres còps, plejat dins dau papier sedós, lo grand plaser de nòstres Nadaus e que es, uei, tots los jorns sus nòstra taula, triste de banalitat e de vulgaritat. Crese que lo vertadièr plaser es rare e avèm de mens en mens de plasers vertadièrs. Quò es benlèu per aquò que vese emb tant de jòia tornar espelir las flors d’acacià, de lacacià coma disem. L’acacià es pas un aubre rare chas nos. A l’encontrari. I nais coma tranuja e, daus còps, voudriam ben nos desbarassar de queu buesc que fissa e que ganha tant viste. E puèi, un matin, una sentor rara nos ditz que las grapas de flors blanchas son espelidas. E òm se sent, tot d’un còp, un pauc sadol , coma una ‘belha.
Foto: Espaci Occitan
Quo es lo moment de far lo dessert lo mai rare e lo mai preciós de tota l’annada : los bunhets de flors d’acacià. Fau las massar jòunas enquera, plaser de l’uèlh e dau nas. Las trempar dins una pasta de crespa un pauc espessa mas pro clara tot-parièr per que la flor garde sa fòrma. Far daurar dins l’òli bulhent. Minjar de las flors, se nuirir de beutat e de sentor, es quò pas se tornar trobar au paradís d’autres còps onte, a çò que pareis, los òmes vivián, coma las ‘belhas, dau perfum de las flors ? Gost rare e inesperat, suspresa daus amics convidats !
Ai conservat una fèsta annadièra : la fèsta de las flors d’acacià. Degun enquera a pensat a far flurir los acaciàs quatre còps per an e degun enquera a pensat ne’n far congelar las flors. E me faudrá esperar un an de mai, coma tota fèsta se deu esperar…
Micheu Chapduelh, extrach de « Un temps per viure »
Tèxt tirat de: Ostal Sirventés.
http://occitan.blogs.sudouest.fr/archive/2020/04/30/acacia-per-micheu-chapduelh-1076691.html